Би саяхан нэг өгүүллэг уншлаалдаа сахиусан тэнгэрийн тухай энэ бол мэдээж миний ээж цаг үргэлж миний хажууд байдаг намайг хэзээ ч дааруулдаггүй үргэлж намайг хооллож хармална үнэндээ яг л боол нь мэт зүтгэнэ тэгхээр хорвоо бидэнд дэндүү өглөгч загнасан байгаа биз хаанаас ч эрээд олдохгүй хайр энэрлийг төрөхөөс өтлөх хүртэл тархинд зүрхэнд минь шигтгээд өгчихсөн, өдийг наслахдаа ээжийгээ хичнээн шөнө нойргүй хонуулж хэр их сэтгэлийг нь түгшээснийг хэмжих хэмжигдхүүн байдаг бол тэр сав маань дүүрээд халицан байх биз энэ бүгдэд эцэслэж шантардгүй эсэргүйцэж өс санадаггүй тэр агуу тэвчээрийг ээжээсээ л хардаг нэгэнт л бурхан гэх тэр агуу үнэ цэнэтэй үгний цаана хэн байдгийг мэдэхгүйгээс хойш ээж минь л миний бүх насаараа шүтэж залбирах ганц бурхан юм байна. Тэгээд хамгийн сүүлд ээжийгээ яаж баярлуулснаа бодоод, 4-р ангид манай багш ээжийнхээ ачийг хариулах нь сэдэвтэй лекц уншаад би бодож бодож маргааш өглөө нь 6-аас сэрүүлэг тавьж босоод гал түлээд цай чанж байтал ээж босцон миний хажууд ирж зогсосноо миний хүү өлсөө юу гэхээр нь ичсэндээ буцаад унтчихсан тэрнээс хойш ээжийгээ баярлуулах ямар оролдлого хийснээ сайн санадаггүй ээ  хичээл сургууль охин бодож явсаар нэг л мэдхэд оюутан болоод улаанбаатарт суурьшаад 5 жил өнгөрчихжээ яахав жилд ганц болдог төрсөн өдөрөөр нь нэг бэлэг өгсөн болоол болчдог хариу нь энэ гэсэншиг үлдсэн өдөрүүдэд нь сэтгэлийг нь үргэлж л түгшээдэг байхдаа ер нь бол no name-ийн дуунд байдаг тэр охин ээжээсчин илүү чамайг хайрлаж харагдаач гэдэг ганц өгүүлбэрл дэндүү үнэн болж таараад байгаан болдог бол ээждээ зориулаад нээх гоё дуу зохиогоод дуучин Жавхлангаар дуулуулчихмаар байдаг даанч санаанаас цаашлахгүймдөө хэхэ за яахав амны хишиг байхад ашдын ерөөл азын тэнгэртэйгээ түшнээл гэцэн байгаа.

яг одоо би ээжийгээ л бодож сууна
яагаад ч юм тэр агуа хүний дүрл нүдэнд тод бууна
өврөөсөө гараагүй гэж хүмүүс шоолхын аятай ч
өсхийнхөө эрхээр яваад өгөө гэж бурхан зураагүй нь лавтай
үргэлж дулаахан гарааржин зулайгаа элүүлэхийг хүү нь хүснэ
үүрийн туяатай зэрэгцэж танийхаа өглөөг угтахад хүү нь бэлдэнэ
өвдөг дээрээ сөгдөөд танийхаа өмнө мөнхөд нойрссон ч багадна
өтлөхийн жамийг анзааралгүй дэрвэж явсанаа хүү нь ухаарна
тэсээгүй тэвчээгүй хатуу бэрх гэж байгаагүй үрээ бодсоор
туулаагүй даваагүй оргил даваанд шантраагүй намайгаа гэсээр
туйлширж ядралаа гээд орхиод одох сэтгэл өвөртлөөчгүй
тулах таягтай түгдрээ яриатай болсонч мохож цуцаагүй
өөрийгөө ч үл анзааран намайгаа хайрлана 
өрөөл бусдаас нүдний цөцгий адил нандигнан хармална
хэнд ч өгөөгүй тэр их хайраа надад зориулсан болхоорчин
хүрээд очход алсдах газар ахиад одохгүйээ хүүчин